“Daar zie ik nog een mooie zitten; groot en donker en glimmend…aii…auw, prik…dat doet pijn. Die stekels zijn niet mals…”
Dit waren enkele gedachten van mij toen ik vandaag bramen ging plukken in ons bos. Het leek me leuk om eens bramenjam te maken. Mijn moeder deed dat vroeger weleens en omdat we veel bramenstruiken in het bos hebben, besloot ik op bramenjacht te gaan. Ik weet niet of je weleens bramen hebt geplukt, maar op een of andere manier lijken de mooiste altijd nét buiten je bereik te hangen.
Op een gegeven moment had ik een paar kleine bramen geplukt, maar omdat de mooie grote exemplaren net iets verder hingen, liep ik voorzichtig verder het bos zodat ik aan de andere kant van de bramenstruiken de mooie bramen kon plukken. Als snel zat ik onder de krassen op mijn been van de stekels en stak er hier en daar zelfs een stekel uit mijn voet of been. Ai. Ik had inderdaad wat mooie bramen gevonden, maar het was wel een beetje pijnlijk. Dan maar weer voorzichtig terug en tevreden zijn met de bramen die ik kon vinden langs het pad.
Hier zag ik een mooie… en daar…en toen ik even stil stond, zag ik meer bramen dan op het eerste gezicht. Ik merkte ook dat als ik verder door mijn knieën zakte, ik meer glanzende, rijpe bramen kon vinden. Die bleken namelijk net verscholen onder een blad te hangen.
Heee, dat is interessant! Ik nam tijd om te vertragen en bekeek mijn verzamel-’werk’ vanuit een ander perspectief, en dat leverde me aanzienlijk meer op!
Tja, en het fenomeen vertragen om meer resultaten te behalen en dingen vanuit een ander perspectief bekijken, kan ook in een werksituatie weleens handig zijn; -).
Misschien is het voor jou nu het goede moment om even te vertragen en te reflecteren?
Zullen we dit samen doen tijdens een wandeling in het bos? Stuur me een mail en dan maken we een afspraak!