“Maar daar heb ik jóu toch voor…om al mijn problemen aan te horen?”
We zijn aan het wandelen in een prachtig bos en ik hoor hoe de coachee, een echte people manager mij in geuren en kleuren vertelt hoe onbegrijpelijk en vreselijk het gedrag is van een collega-manager. En dat het niet alleen deze keer het geval was, maar dat dit onbehouwen figuur dat ook al eerder deed… onbegrijpelijk?!
Als ik dan voorzichtig het gesprek probeer te bewegen in de richting van de goede intenties van de ander en mogelijke ideeën om hierover het gesprek aan te gaan, zegt ze dat ze heus wel snapt, maar dat ik er toch óók voor ben om even ongenuanceerd te vertellen hoe het is. Als coach ben ik daar natuurlijk voor, en wil ik ook graag weten welke problemen iemand ervaart. Maar ik zie het ook als mijn rol om een leidinggevende een stap verder te helpen. De resultaatgerichte coach in mij wil niet alleen maar een verhaal horen, maar juist ook iemand verder helpen. En dat betekent dat ‘alleen maar je hart willen luchten’, wel opluchting geeft voor de korte termijn, maar dat het je niet echt verder helpt.
Met zo’n stortvloed aan woorden, spreekt vooral het ‘hoofd’, en blijven we (veilig) weg bij pijnlijke gevoelens. Ik snap dat wel; zelf was ik ook goed in uitgebreid vertellen over een vervelende situatie, zonder echt te voelen hoe het voor mij was op dat moment. Voor mij werkt het heel goed lekker buiten in de natuur te zijn en even in stilte te wandelen. Mede dáárom ben ik ook zo enthousiast over het coachen al wandelend buiten in de natuur. Het zorgt er automatisch voor dat je gedachten wat naar de achtergrond verdwijnen, waardoor nieuwe inzichten makkelijker naar boven komen.
En in de natuur is alles oké, alles in balans, en is alles er voor een reden. Alhoewel ik me ook weleens afvraag wat het nut is van die stekelige brandnetels en hinderlijke wespen, ga ik er toch vanuit dat het goed is voor het grotere geheel. Dus die ellendige manager zal er misschien ook wel voor een goede reden zijn 😉 .